Książka Wojciecha Sumlińskiego 'Kto naprawdę go zabił' opowiada o jednej z najokropniejszych, do dziś niewyjaśnionych zbrodni politycznych z okresu PRL: morderstwie księdza Jerzego Popiełuszki. Sumliński dotarł do rewelacyjnych, do dzisiaj nieznanych dokumentów, które nakazują całkowite zrewidowanie naszej wiedzy o okolicznościach zbrodni, o procesie toruńskim, o osobach sprawców. Książka relacjonuje śledztwo, prowadzone przez lubelskich prokuratorów IPN, a od roku - po przekazaniu materiałów do Katowic - praktycznie zaniechane. Lektura książki skłania do pytania, jak to możliwe, że w piętnaście lat po powstaniu III Rzeczypospolitej nie można wyjaśnić do końca zagadki morderstwa księdza Jerzego. [www.merlin.pl, 2015]

Das Buch besteht aus einer Untersuchung und einem Anhang mit Dokumenten und Abbildungen. In der Untersuchung werden neue Erkenntnisse in Sachen KZ Warschau vorgestellt und dabei systematisch eingeordnet. Um den historischen Hintergrund aufzuhellen, werden die wichtigsten Dokumente aus den polnischen Ermittlungsakten im Fall des Völkermordes herangezogen, der in den Jahren 1943-1944 im deutschen Konzentrationslager in Warschau begangen wurde. Am heftigsten umstritten von Historikern und Kombattanten sind dabei Fragen wie die Größe des Lagers nach Anzahl der Häftlinge und Fläche, seine Bestimmung, sein Charakter und die tatsächliche Opferzahl; ferner, ob es im Lager Gaskammern und Krematorien gab – und wenn ja, wo sie sich befanden und ob es stimmt, dass das KZ Warschau bereits im Oktober 1942 gegründet wurde.

Zabójstwo księdza Jerzego Popiełuszki, nie bez racji określane, jako zbrodnia założycielska III RP, przeszło do historii, jako najgłośniejsze, a zarazem najbardziej tajemnicze morderstwo w powojennej Polsce. Jego oficjalną wersję podważył dopiero prokurator Andrzej Witkowski, który w dynamicznie prowadzonym śledztwie od początku napotykał liczne przeszkody, decyzją zwierzchników dwukrotnie w kluczowych momentach śledztwo przerywano i ostatecznie Witkowskiemu odebrano. W efekcie choć od zbrodni mija 30 lat, tajemnica śmierci kapelana Solidarności do dziś nie została wyjaśniona. "Lobotomia 3.0", to powieść, która prezentuje nieznane opinii publicznej ustalenia i fakty całkowicie zmieniające dotychczasową wiedzę o zabójstwie księdza Popiełuszki oraz o jego zleceniodawcach, nadzorcach i okolicznościach. Wbrew pozorom to nie jest historia - lecz coś, co wciąż trwa...

Monumentalna praca o ludobójstwie ukraińskim na Wołyniu w okresie II wojny światowej jest jakby woluminem w nieistniejącym, wielotomowym dziele o całokształcie ludobójstwa na Polakach w tamtych latach. Polacy byli wówczas obiektem ludobójstwa w różnych postaciach i rozmiarach niemieckiego, sowieckiego oraz ukraińskiego. Dwa pierwsze są nieźle znane i udokumentowane. Natomiast ludobójstwo ukraińskie, jak dotąd, znacznie gorzej. [opis wg lubimyczytac.pl].

W literaturze o drugim obiegu wydawniczym nadal brakuje solidnego opracowania na temat fenomenu niezależnej prasy młodzieżowej, czy też - precyzyjniej - uczniowskiej. Lukę tę wypełnia w pewnym stopniu niniejszy tom, zawierający fakty, wspomnienia i dokumenty związane z historią pisma „Uczeń Polski". W latach 1979-1989 redagowali je samodzielnie warszawscy licealiści, którzy po wejściu w dorosłość przekazywali to zadanie młodszym kolegom na zasadzie swoistej sukcesji. Dla wielu z nich praca w redakcji była pierwszym doświadczeniem związanym z działalnością antysystemową - „przedszkolem" wdrażającym do aktywności w tzw. dorosłej opozycji. „Uczeń Polski" poruszał tematykę życia szkolnego, odkłamywał historię, recenzował i korygował podręczniki. Nastoletni redaktorzy komentowali też wydarzenia polityczne i społeczne, publikowali wiersze oraz wywiady. Pismo było pierwszym ogólnopolskim periodykiem prasy podziemnej wydawanym przez uczniów i do uczniów skierowanym. W 1981 r. stało się oficjalnym tytułem Federacji Młodzieży Szkolnej. Opublikowane w tej książce wspomnienia twórców i współpracowników „Ucznia Polskiego" pokazują nie tylko jego redakcyjną kuchnię, lecz także codzienność nastolatków w ostatniej dekadzie PRL. Obraz całości dopełniają dokumenty SB, które pozwalają poznać czasem groźne, czasem groteskowe działania resortu wobec małoletnich opozycjonistów. Ta książka potwierdza, że żadnej z komunistycznych ekip władzy nie powiódł się do końca eksperyment wtłoczenia młodych Polaków w peerelowskie ramy życia politycznego, społecznego i kulturalnego.

Jak rolnik spod Darłowa dotarł na szczyty władzy i został wicepremierem? Kim naprawdę był i jak naprawdę zginął? Autentyczna, a znana tylko nielicznym, historia życia i śmierci Andrzeja Leppera, to zapis nieprawdopodobnie prawdziwych wydarzeń. To historia odsłaniająca grę wywiadów i kontrwywiadów, w jaką zamieszał się prezes „Samoobrony”, ukazująca źródła jego unikalnej wiedzy oraz zupełnie nieznane opinii publicznej fakty ujawniające prawdę o niewytłumaczalnych „samobójstwach” i nigdy niewyjaśnionych zabójstwach. To historia niezwykła i niepokojąca...

Świat zachodni oniemiał, gdy na jaw wyszła skala ludobójstwa, jakiego dopuścili się niemieccy naziści. W 1945 roku zwycięskie mocarstwa powołały Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze, który miał osądzić głównych zbrodniarzy wojennych III Rzeszy. Leon Goldensohn, psychiatra więzienny, spędził ponad pół roku na rozmowach z oskarżonymi i świadkami oskarżenia. Z jego notatek wyłaniają się wstrząsające portrety ludzi dobrze wykształconych, rozmiłowanych w sztuce, zakochanych w swoich rodzinach, zupełnie pozbawionych świadomości zbrodni, których dokonywali. Zapis szokujących rozmów m.in. z Hermannem Göringiem, Rudolfem Hessem, Hansem Frankiem i Joachimem von Ribbentropem stawia przed czytelnikiem pytania o to, w jaki sposób rodzi się w człowieku gotowość do popełnienia zbrodni.