Autor - dramaturg, pisarz, katolicki działacz polityczny, członek Rady Państwa - prowadził dziennik przez 14 lat. Zamieszczone tam codzienne zapisy stanowią cenne źródło wiedzy o Peerelu lat 50./60. - nie tylko na temat samego Zawieyskiego, jako niezwykłego świadka tamtego czasu, ale także - środowisk literackiego i politycznego, z którymi był związany. Szczególne znaczenie postaci Jerzego Zawieyskiego w środowisku Koła Poselskiego "Znak", zwłaszcza w kontekście wydarzeń Marca 68, czyni z tego wnikliwego zapisu wyjątkowe świadectwo historii Polski.Zapiski prowadzone od 1 stycznia 1955 urywają się w kwietniu 1969 - tuż przed ciężką chorobą pisarza i jego śmiercią w niewyjaśnionych do dziś okolicznościach. Mają charakter zarówno dziennika intelektualnego - zapisu lektur, przemyśleń, notatek towarzyszących własnej twórczości, opisu spotkań i postaw kręgu pisarzy oraz ludzi Kościoła lat 50. i 60. (m.in. Jerzego Andrzejewskiego, Jarosława Iwaszkiewicza, prymasa Stefana Wyszyńskiego, ks. Jana Ziei, osób związanych z "Tygodnikiem Powszechnym"), jak i zapisków związanych z życiem politycznym - pokazujących środowisko otaczające go, jako posła, przedstawiciela Koła "Znak" i członka Rady Państwa.Zawieyski pisał w zeszytach, piórem wiecznym - raz poczynionych zapisków nie uzupełniał i nie poprawiał. Jego Dzienniki są niezwykłym świadectwem epoki "małej stabilizacji", która nie doczekała się dotąd wnikliwego zobrazowania. Skądinąd to paradoksalne, że tak ważny dokument Polski powojennej pojawia się w całościowym, pełnym wyborze po raz pierwszy. [lubimyczytac.pl]

W literaturze o drugim obiegu wydawniczym nadal brakuje solidnego opracowania na temat fenomenu niezależnej prasy młodzieżowej, czy też - precyzyjniej - uczniowskiej. Lukę tę wypełnia w pewnym stopniu niniejszy tom, zawierający fakty, wspomnienia i dokumenty związane z historią pisma „Uczeń Polski". W latach 1979-1989 redagowali je samodzielnie warszawscy licealiści, którzy po wejściu w dorosłość przekazywali to zadanie młodszym kolegom na zasadzie swoistej sukcesji. Dla wielu z nich praca w redakcji była pierwszym doświadczeniem związanym z działalnością antysystemową - „przedszkolem" wdrażającym do aktywności w tzw. dorosłej opozycji. „Uczeń Polski" poruszał tematykę życia szkolnego, odkłamywał historię, recenzował i korygował podręczniki. Nastoletni redaktorzy komentowali też wydarzenia polityczne i społeczne, publikowali wiersze oraz wywiady. Pismo było pierwszym ogólnopolskim periodykiem prasy podziemnej wydawanym przez uczniów i do uczniów skierowanym. W 1981 r. stało się oficjalnym tytułem Federacji Młodzieży Szkolnej. Opublikowane w tej książce wspomnienia twórców i współpracowników „Ucznia Polskiego" pokazują nie tylko jego redakcyjną kuchnię, lecz także codzienność nastolatków w ostatniej dekadzie PRL. Obraz całości dopełniają dokumenty SB, które pozwalają poznać czasem groźne, czasem groteskowe działania resortu wobec małoletnich opozycjonistów. Ta książka potwierdza, że żadnej z komunistycznych ekip władzy nie powiódł się do końca eksperyment wtłoczenia młodych Polaków w peerelowskie ramy życia politycznego, społecznego i kulturalnego.

To prawdziwe notatki dziewczyny, później kobiety, w których zamkniętych zostało piętnaście lat życia na krawędzi, we wciąż na nowo podejmowanej walce z nałogiem. Jej przejmujące, niejednokrotnie bardzo drastyczne świadectwo rodzi prawdę o piekle, jakim jest uzależnienie. Daty dzienne wyznaczają tu czas szkoły, pracy i wakacji, ale przede wszystkim czas życia i śmierci ...