Konkurs ogłoszony przez tygodnik "Polityka" i Radę Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa adresowany był do tych wszystkich kobiet i mężczyzn różnych narodowości, którzy zetknęli się z grozą wojny i okrucieństwa faszyzmu, gdy nie przekroczyli jeszcze szesnastego roku życia, a więc patrzyli na rzeczywistość wojenną oczami dzieci. Owocem tego konkursu jest niniejsza książka.

Książka ta jest jedyną opublikowaną relacją dziecka z Listy Schindlera i wspaniale oddaje niewinność młodego chłopca, który musiał przejść przez niewyobrażalne okropności. Najbardziej uderza w niej brak ostrych słów i napastliwości; wiele za to mówi o ludzkiej godności i woli przetrwania. Książka Leysona jest świadectwem niezłomnej nadziei.

Książka jest pierwszym i jak dotąd najpełniejszym opracowaniem humanitarnej działalności polskich zakonnic podczas hitlerowskiej okupacji. Spontanicznie dawały schronienie żydowskim dzieciom w klasztorach, a także prowadzonych przez siebie szkołach i ochronkach. Jest to esencja doktoratu Ewy Kurek, która w swej pracy badawczej zajmuje się historią drugiej wojny światowej, w tym w znacznej części problematyką stosunków polsko-żydowskich. Pozycja opatrzona jest wstępem, który do jej amerykańskiego wydania napisał prof. Jan Karski. Ewa Kurek dokonała wszechstronnych badań, a każde ważkie stwierdzenie poparte jest licznymi źródłami, w tym relacjami świadków i cytatami z dziennika Emanuela Ringelbluma. Autorka ujęła zagadnienia z kilku równoprawnych punktów widzenia, co daje Czytelnikowi możliwość zorientowania się w złożoności ówczesnego koszmaru i szansę zrozumienia różnych ludzkich postaw - tak Żydów, jak i Polaków - wobec Holokaustu. [opis wg lubimyczytac.pl]

Roma Ligocka napisała swą autobiografię po obejrzeniu filmu Lista Schindlera, kiedy to w postaci dziewczynki w czerwonym płaszczyku odkryła samą siebie. Postanowiła powrócić do przeszłości i ponownie przeżyć to wszystko, o czym tak bardzo starała się zapomnieć: dzieciństwo spędzone w getcie, strach, upokorzenie, śmierć bliskich. Swe wspomnienia przedstawiła z perspektywy małej dziewczynki - to właśnie nadaje jej opowieści niecodzienny, świeży i wzruszający ton.

Roma Ligocka napisała swą autobiografię po obejrzeniu filmu Lista Schindlera, kiedy to w postaci dziewczynki w czerwonym płaszczyku odkryła samą siebie. Postanowiła powrócić do przeszłości i ponownie przeżyć to wszystko, o czym tak bardzo starała się zapomnieć: dzieciństwo spędzone w getcie, strach, upokorzenie, śmierć bliskich. Swe wspomnienia przedstawiła z perspektywy małej dziewczynki - to właśnie nadaje jej opowieści niecodzienny, świeży i wzruszający ton.

Michał Stołowicki, dziś Michael Stolowitzky, jedyny syn bogatej żydowskiej rodziny, miał 5 lat, kiedy umierająca matka powierzyła go opiece Gertrudy Babilińskiej, jego kochanej niani, Polki. Gertruda przysięgła, że wychowa chłopca jak własnego syna – w Palestynie. Mimo koszmaru wojny dotrzymała obietnicy. Na drodze tych dwojga szczęśliwie stanęli dobrzy ludzie, wśród nich oficer SS, który stracił żonę – Żydówkę, lekarz z getta, pomocny w ciężkich chwilach i katolicki ksiądz, ukrywający chłopca wśród uczniów przyklasztornej szkoły.

Edward Leszczyński przypomina przemilczaną i zapomnianą zbrodnię ludobójstwa na tysiącach polskich dzieciach urodzonych w czasie drugiej wojny światowej w III Rzeszy. Szacuje on, że co najmniej 60 000 polskich dzieci odebranych matkom po porodzie pozostało na zawsze na niemieckiej ziemi. Część z nich - uznane za wartościowe rasowo i przydatne dla narodu niemieckiego - przekazano do zniemczenia w zakładach i rodzinach niemieckich. Pozostałe dzieci potraktowano specjalnie Sonderbehandlung. W okresie III Rzeszy termin Sonderbehandlung zastępował w wielu rozporządzeniach słowo zabić. Stosowany był powszechnie wobec osób zagrażających interesom Niemiec. W tym bezprawnym trybie skazywano na śmierć polskich robotników przymusowych w szczególnie ciężkich przypadkach krnąbrności i niechęci do pracy. W obronie rasowego stanu posiadania niemieckiego narodu wieszano Polaków za utrzymywanie stosunków cielesnych z niemiecką kobietą. Skazywano na śmierć chorych na gruźlicę gdyż stanowili zagrożenie dla ludności niemieckiej. W latach 1943-1945 władze niemieckie zadecydowały że polskie dzieci zagrażają interesowi Niemiec i postanowiły zastosować potraktowanie specjalne wobec dzieci urodzonych przez polskie robotnice przymusowe. Aby nie przeszkadzały matkom w wydajnej pracy dla Rzeszy odbierano niemowlęta po porodzie i umieszczano w prymitywnie urządzonych ochronkach. Tam pozbawione niezbędnej opieki i systematycznie głodzone w większości umierały. Książka Sonderbehandlung jest przypomnieniem świata pogardy i nienawiści do drugiego człowieka w którym zbrodnie na dzieciach stały się powszechne. Przedstawia podłoże tej zbrodni ówczesny przemysł nienawiści oraz przykłady walki z polskością. Zawiera przede wszystkim dowody zbrodni ludobójstwa na polskich dzieciach w III Rzeszy opisy niektórych miejsc śmierci głodowej częściowe wykazy zmarłych dzieci zeznania świadków opracowane przez samych sprawców zbrodni rozporządzenia tajne okólniki sprawozdania oraz różnego rodzaju korespondencja niemiecka z lat wojny.