"Gdy pracowałem dla wroga" - to książka wspomnieniowa z lat wojny, ukazująca niewolnicze życie Polaków wywiezionych do Trzeciej Rzeszy.

Raport Witolda Pileckiego to jeden z najważniejszych dokumentów II wojny światowej, pisany krwią jednego z największych bohaterów tego konfliktu. Autor dyscyplinuje swoje emocje, aby odmalować przerażający obraz okrucieństwa niemieckich narodowych socjalistów i ich akcji eksterminacyjnej wobec żydów i chrześcijan, a w tym i polskich patriotów. Pilecki jako pierwszy opisał w taki sposób piekło Auschwitz. Wymowa raportów jest ponadczasowa, a wymiar uniwersalny. [opis wg okł.]

Edward Leszczyński przypomina przemilczaną i zapomnianą zbrodnię ludobójstwa na tysiącach polskich dzieciach urodzonych w czasie drugiej wojny światowej w III Rzeszy. Szacuje on, że co najmniej 60 000 polskich dzieci odebranych matkom po porodzie pozostało na zawsze na niemieckiej ziemi. Część z nich - uznane za wartościowe rasowo i przydatne dla narodu niemieckiego - przekazano do zniemczenia w zakładach i rodzinach niemieckich. Pozostałe dzieci potraktowano specjalnie Sonderbehandlung. W okresie III Rzeszy termin Sonderbehandlung zastępował w wielu rozporządzeniach słowo zabić. Stosowany był powszechnie wobec osób zagrażających interesom Niemiec. W tym bezprawnym trybie skazywano na śmierć polskich robotników przymusowych w szczególnie ciężkich przypadkach krnąbrności i niechęci do pracy. W obronie rasowego stanu posiadania niemieckiego narodu wieszano Polaków za utrzymywanie stosunków cielesnych z niemiecką kobietą. Skazywano na śmierć chorych na gruźlicę gdyż stanowili zagrożenie dla ludności niemieckiej. W latach 1943-1945 władze niemieckie zadecydowały że polskie dzieci zagrażają interesowi Niemiec i postanowiły zastosować potraktowanie specjalne wobec dzieci urodzonych przez polskie robotnice przymusowe. Aby nie przeszkadzały matkom w wydajnej pracy dla Rzeszy odbierano niemowlęta po porodzie i umieszczano w prymitywnie urządzonych ochronkach. Tam pozbawione niezbędnej opieki i systematycznie głodzone w większości umierały. Książka Sonderbehandlung jest przypomnieniem świata pogardy i nienawiści do drugiego człowieka w którym zbrodnie na dzieciach stały się powszechne. Przedstawia podłoże tej zbrodni ówczesny przemysł nienawiści oraz przykłady walki z polskością. Zawiera przede wszystkim dowody zbrodni ludobójstwa na polskich dzieciach w III Rzeszy opisy niektórych miejsc śmierci głodowej częściowe wykazy zmarłych dzieci zeznania świadków opracowane przez samych sprawców zbrodni rozporządzenia tajne okólniki sprawozdania oraz różnego rodzaju korespondencja niemiecka z lat wojny.