Autor to postać - oględnie mówiąc - kontrowersyjna. Za młodu aktywny działacz UB, podejrzewany o udział w znęcaniu się nad działaczami podziemia antykomunistycznego. Później - pisarz i publicysta. Jak go ocenić? Nie wiem. O ile łatwo jest ocenić kameleony pokroju Erenburga czy Rybakowa, które zawsze zmieniały poglądy w odpowiednim momencie, o tyle w przypadku Pana (lub może raczej - towarzysza) Omiljanowicza, nie wiem, co myśleć. Czy popełnione czyny wynikały z młodzieńczej naiwności i wpojonego przekonania, że "tamci" (którzy nota bene też mieli to i owo za uszami) to źli ludzie, którym trzeba dać w kość czy też ze zwykłej nikczemności? Tego nie wiemy. Możliwe, że tow. Omiljanowicz szczerze żałował tego, co robił za młodu. Zostawmy więc jego osąd Najwyższemu Sędziemu i zajmijmy się niniejszą książką. "Argentyńska mozaika" to bardzo ciekawa relacja z podróży po Srebrnej Republice, kraju dziewięć razy większym od Polski, rozciągającym się od tropikalnych selw na pograniczu z Brazylią i Paragwajem po smagane lodowatymi wichrami pustkowia Patagonii i Ziemi Ognistej, od niebotycznych Andów - najwyższych gór zachodniej półkuli - po wybrzeża Atlantyku. A pośrodku tego wszystkiego - rozległa pampa, przypominająca północnoamerykańskie prerie i stepy na pograniczu Europy i Azji. Liczne spotkania z mieszkańcami tego kraju, w tym polonica. Poznajemy m.in. Rodaka, który przez lata pracował w jednym biurze z... jednym z największych zbrodniarzy II wojny światowej, "architektem" holocaustu - Adolfem Eichmannem. Autor odsłania też jeden z najmniej znanych aktów ludobójstwa w historii: zgotowaną przez Białych intruzów zagładę Indian zamieszkujących południe Argentyny. Poznajemy słynnych gauchos, w których odnajdujemy zawadiackość północnoamerykańskich kowbojów i nieujarzmioną fantazję zaporoskich kozaków. Wgłębiamy się w meandry argentyńskiej mentalności i savoir vivre'u. Mimo upływu czasu "Argentyńska mozaika" to wyśmienita lektura, którą wzbogacają czarno-białe i kolorowe fotografie.

Ewa Łętowska, były rzecznik praw obywatelskich przy rządzie Rzeczypospolitej Polskiej w drugiej połowie lat 80-tych. Przemiana ustroju społeczno-politycznego w Polsce. Opowieść o życiu pani Ewy Łętowskiej, jej działalności społecznej, politycznej i jej fascynacjach. Książka, to wywiad-rzeka, który przeprowadzili z Ewą Łętowską : Mariusz Janicki i Stanisław Podemski. Ewa Łętowska z zawodu jest prawnikiem, ale jej życiową pasją jest muzyka operowa. [opis wg lubimyczytac.pl]

„Każdy, kto zna historię przeszłych wydarzeń, nie jest dziecięco naiwny, ma własne zdanie, potrafi prowadzić debatę” - zaznaczał w jednej z wypowiedzi profesor Paweł Wieczorkiewicz i podkreślał wagę historii nie tylko jako dyscypliny naukowej, ale także - a może przede wszystkim - jako czynnika kształtującego świadomość obywatelską każdego Polaka. O tym, jak wielką była dlań pasją i jak ciekawie, a jednocześnie przystępnie potrafił o jej szczegółach opowiadać, świadczą m.in. jego artykuły naukowe i popularnonaukowe, które znalazły się w niniejszym tomie. Tworzą one trzy grupy tematyczne: wojsko (ze szczególnym uwzględnieniem marynarki wojennej), polityka (głównie związana z II RP w obliczu wojny) oraz sovietica (strategia Józefa Stalina wobec wrogów i sojuszników). Jest to pasjonująca lekcja historii w najlepszym wykonaniu.

Jest to reporterska relacja z pierwszej, historycznej wyprawy polskich naukowców o rybaków na wody Antarktyki. Celem rejsu, w którym brały udział dwie jednostki: statek naukowo-badawczy "Profesor Siedlecki" i trawler-przetwórnia "Tazar"było zbadanie możliwości połowów i przerobu kryla skorupiaka morskiego zawierającego wyjątkowo dużo białka. Zakończona z powodzeniem ekspedycja postawiła Polskę w rzędzie pierwszych krajów świata, dysponujących obszerną dokumentacją nauklową i opracowaniami technologicznymi dotyczącymi połowów i wykorzystania kryla, którego wartości odżywczych trudno przecenić. Opis wyprawy, obfitującej, jak to bywa w wypadku pionierskich rejsów, w wiele interesujących, często groźnych przygód, składa się na treść tej barwnej opowieści o polskich zdobywcach Antarktydy, wynikach ich pracy naukowej i trudzie włożonym w opanowanie nie zbadanych dotąd głębin mórz i oceanów. Książkę kończy informacja o budowie pierwszej, stałej, polskiej staci antarktycznej.

Obraz codziennego życia polskich marynarzy i rybaków na dalekich atlantyckich łowiskach.

Spokojne miasteczko Midwestu, czyli Środkowego Zachodu Stanów Zjednoczonych - to jeden z wielu światów Nowego Świata. Na pozór przystępny, łatwy do oswojenia, okazuje się dla Europejczyka prawdziwie egzotyczny. W latach osiemdziesiątych szczególnie obco i dziwnie przedstawiał się przybyszowi z tej "gorszej Europy". Czytając "Delicje ciotki Dee" dziś, uzmysławiamy sobie, jak wiele zaszło zmian przybliżających nas do tamtej rzeczywistości - a jednak wciąż pozostaje ona dla nas szokująca.

Cała dawna Warszawa, jeśliby ją ktoś oglądał z wysoka, przywodziłaby na myśl opróżniony z miodu plaster pszczeli, którego głębokie, szare komórki to były takie właśnie ciasno obudowane podwórza, od jednego brzegu miasta po drugi. Brzydactwo nadzwyczajne i staromodne, przecie o ileż w swoim rozwoju prawdziwsze, a ludziom milsze od labiryntu posępnych koszar, jakie na gruzach tamtej Warszawy zbudowano po drugiej wojnie, w imię postępu, ku strasznej udręce mieszkańców stolicy takim sposobem zmartwychwstałej. Albo... może tylko mnie się tak zdaje i w moim pokoleniu dopełniam zastępy starzejących się osób, które z twardym uporem powtarzają, że za ich młodości wszystko było lepsze i świat o wiele piękniejszy? No bo też oko ludzkie, jak za długo używany obiektyw, z latami matowieje i utrwalane przezeń sceny życia tracą barwę, słuch tępieje, sama wrażliwość naskórka na dookolne podniety jest także mniej ochocza niż dawniej, wszystko zdaje się bardziej chłodne, staje obce, aż na koniec niewarte zgoła uwagi. Zresztą - co pewne! - Warszawa po katastrofie, ze swą nową populacją i zabudową, nie może wabić już nikogo tą, co niegdyś była, różnorodnością obyczaju, temperamentów, ubioru nawet. A ja pamiętam jej dzielnice w każdym sposobie tak odmienne, jak żeby to były skupiska z różnych krajów!...