Autor to postać - oględnie mówiąc - kontrowersyjna. Za młodu aktywny działacz UB, podejrzewany o udział w znęcaniu się nad działaczami podziemia antykomunistycznego. Później - pisarz i publicysta. Jak go ocenić? Nie wiem. O ile łatwo jest ocenić kameleony pokroju Erenburga czy Rybakowa, które zawsze zmieniały poglądy w odpowiednim momencie, o tyle w przypadku Pana (lub może raczej - towarzysza) Omiljanowicza, nie wiem, co myśleć. Czy popełnione czyny wynikały z młodzieńczej naiwności i wpojonego przekonania, że "tamci" (którzy nota bene też mieli to i owo za uszami) to źli ludzie, którym trzeba dać w kość czy też ze zwykłej nikczemności? Tego nie wiemy. Możliwe, że tow. Omiljanowicz szczerze żałował tego, co robił za młodu. Zostawmy więc jego osąd Najwyższemu Sędziemu i zajmijmy się niniejszą książką. "Argentyńska mozaika" to bardzo ciekawa relacja z podróży po Srebrnej Republice, kraju dziewięć razy większym od Polski, rozciągającym się od tropikalnych selw na pograniczu z Brazylią i Paragwajem po smagane lodowatymi wichrami pustkowia Patagonii i Ziemi Ognistej, od niebotycznych Andów - najwyższych gór zachodniej półkuli - po wybrzeża Atlantyku. A pośrodku tego wszystkiego - rozległa pampa, przypominająca północnoamerykańskie prerie i stepy na pograniczu Europy i Azji. Liczne spotkania z mieszkańcami tego kraju, w tym polonica. Poznajemy m.in. Rodaka, który przez lata pracował w jednym biurze z... jednym z największych zbrodniarzy II wojny światowej, "architektem" holocaustu - Adolfem Eichmannem. Autor odsłania też jeden z najmniej znanych aktów ludobójstwa w historii: zgotowaną przez Białych intruzów zagładę Indian zamieszkujących południe Argentyny. Poznajemy słynnych gauchos, w których odnajdujemy zawadiackość północnoamerykańskich kowbojów i nieujarzmioną fantazję zaporoskich kozaków. Wgłębiamy się w meandry argentyńskiej mentalności i savoir vivre'u. Mimo upływu czasu "Argentyńska mozaika" to wyśmienita lektura, którą wzbogacają czarno-białe i kolorowe fotografie.