Czerwona trucizna to zbiór esejów historyczno-politycznych z ostatnich kilkunastu lat, traktujących o naszej sytuacji po 1989 roku, przypominających również o tym, co było wcześniej. Jest on kontynuacją pierwszego tomu pt. Mity przeciwko Polsce. Żydzi, Polacy, komunizm 1939-2012. Teksty ukazywały się systematycznie w bezkompromisowym tygodniku „Nasza Polska”. Wszystkie pozostają nadal bardzo aktualne - czyli pod wieloma względami cały czas drepczemy w tym samym miejscu. Nie udało się nam wyjść z pajęczyny zależności instytucjonalnych i personalnych z tzw. minionego okresu. Okazało się, że „właściciele Polski Ludowej” znakomicie odnaleźli się w nowej rzeczywistości, bezkarni i uwłaszczeni na tym, co rabowali przez kilkadziesiąt lat. Nie potrafiliśmy wypracować sensownej i sprawiedliwej polityki historycznej, opartej o wyniki konkretnych badań - pozostajemy zatem w sferze mitów i pomówień, idących tak daleko, że stajemy się już nie ofiarami wojny i planowego ludobójstwa obu ideologicznych imperializmów (III Rzeszy Niemieckiej i Związku Sowieckiego), ale jej sprawcami i... ludobójcami. To wydaje się jeszcze niedorzeczne na gruncie krajowym, ale jest coraz bardziej akceptowane na gruncie międzynarodowym, w tym także w obecnych Niemczech, Rosji oraz w Izraelu, który powinien być szczególnie wrażliwy na wszelkie kłamstwa dotyczące ludobójstwa, popełnianego również na ludności żydowskiej. Trwa zatem w dalszym ciągu walka o prawdę historyczną prezentowaną w tym zbiorze i o rzetelną politykę historyczną państwa, albowiem porządki należy rozpocząć na własnym podwórku. [opis wg lubimyczytac.pl]

Książka Mirosława Szumiły jest klasyczną biografią pretekstową. Na przykładzie Romana Zambrowskiego zostały ukazane losy całego pokolenia polskich komunistów, w dużej części żydowskiego pochodzenia, urodzonych w dwóch pierwszych dekadach XX wieku. Wiara w ideologię komunistyczną, porównywalna do fanatyzmu religijnego, doprowadziła ich najpierw do więzień w II Rzeczypospolitej, a następnie do objęcia władzy, którą zdobyli dzięki radzieckim czołgom. Było to pokolenie ideowe, a zarazem bezwzględne w brutalnym forsowaniu założeń stalinizmu. Zambrowski, jeden z najgorliwszych realizatorów tej polityki, odpowiadał za kolektywizację rolnictwa oraz walkę z prywatną inicjatywą w handlu i rzemiośle. W przełomowym roku 1956 opowiedział się jednak po stronie reformatorów systemu, torując Władysławowi Gomułce drogę powrotu do władzy. Dopiero pod koniec życia dostrzegł pewne błędy w wyznawanej przez siebie ideologii i zdystansował się od komunizmu. Książka fascynująco opowiada o banalności zła w powojennej Polsce. [ipn.gov.pl]