... Kiedy już zasypialiśmy poczułam, że Terenia płacze. - Co jest na Boga? Źle było? - Przecież wiesz, że wspaniale. Andrzej, ja się boję, dzieją się rzeczy straszne. - Co się dzieje, czego się boisz? - senność, zmęczenie, pijaństwo przeszło mi błyskawicznie, bo w głosie Tereni nie było żadnej pijackiej histerii. - To Zbynio Komandos zabił Staśka. No, Staśka Pęskę. Ja do tego doprowadziłam, bo przecież nie wiedzieli o sobie. - Skąd mogłaś wiedzieć, że tak się to skończy? Jeśli to prawda. - Prawda, Andrzej, to prawda. Przecież znam Komandosa. Wiem, co to za człowiek, Powinnam była przewidzieć, czym to się skończy, tylko do głowy nie chciałam przypuścić, bo mi chodziło o to zas... "Lido". Ja wciągnęłam Staśka w całą aferę, udawałam Bóg wie co, by go pozyskać...

"Wystarczył moment rozluźnienia i natychmiast zapadł w nerwowy sen. Kilka razy przebudził się gwałtownie, nasłuchując uważnie, ale wszystkie alarmy były przedwczesne. (...) Nagle zerwał się na równe nogi nie rozumiejąc, co się stało. Skoczył błyskawicznie w kierunku drzwi, przez które wpadało wczesne, poranne słońce. Były uchylone i kołysały się lekko, poruszone czyjąś ręką. Za późno. Ktoś, kto bezszelestnie otworzył opatrzone solidnym zamkiem drzwi, zdążył umknąć..."

"Znak Jeźdźca" to druga część "Tajemnicy ślepych ptaków". Akcja rozgrywa się na przemian w puszczy brazylijskiej i w grotach islandzkich, gdzie bohaterowie natrafiają na ślady pobytu gości z kosmosu.

W latach 1970-1976 Jerzy Górski przebywał w Nowym Jorku jako stały korespondent Polskiej Agencji Prasowej. "Zrozumieć Amerykę" to suma wrażeń, doświadczeń i przemyśleń związanych z tym pobytem. Za pracę korespondenta PAP otrzymał nagrodę Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich.

Opowieść pod tytułem "Żądło Genowefy" zacząłem pisać dnia 4 września 1939 r., bo w tym dniu zrobiłem pierwszą notatkę w kalendarzyku kieszonkowym; notatkę, która - wiedziałem to już wówczas - pomoże mi później do odtworzenia obrazów i zdarzeń lecących jak lawina i jak lawina porywających mnie z sobą. Od owego dnia upłynęły trzy lata i trzy miesiące, zanim ukończyłem pisanie. Żadnej z moich książek nie pisałem tak długo i z takimi przerwami, żadna z nich bowiem nie powstała podczas wojny... Żądło Genowefy" jest opowieścią prawdziwą. Nie chcę przez to powiedzieć, że doznałem wszystkich przygód dotyczących "porucznika Herberta". Ale te przygody i przeżycia są prawdziwe. Niektóre z nich przeżyłem sam istotnie; inne przeżyli moi koledzy, od których otrzymywałem bezpośrednie ustne relacje; jeszcze inne zaczerpnięte są z kronik polskich dywizjonów lotniczych w Wielkiej Brytanii. Nie chciałbym, by ktokolwiek z lotników mógł przypuszczać, że sobie przypisuję wszystkie loty i czyny, w których bierze udział "porucznik Herbert". Dlatego ci, którzy odnajdą w tej postaci siebie lub innych kolegów, niech wiedzą, że nie tylko ja sam jestem tutaj "Herbertem". Prawie wszystkie inne nazwiska bohaterów tej książki też są zmienione. Wreszcie - "Genowefa". Nie przypominam sobie, bym widział gdziekolwiek samolot tak nazwany. Dałem mu takie imię, ponieważ po raz pierwszy leciałem na Wellingtonie oznaczonym literą G. To nie był nawet lot bojowy - nie: po prostu krótki przelot z jednego lotniska na drugie. Ale ten przelot odbyłem w towarzystwie "Górala", mego przyjaciela i byłego ucznie, któremu wiele miejsca w tej książce poświęciłem.

Opowieść pod tytułem "Żądło Genowefy" zacząłem pisać dnia 4 września 1939 r., bo w tym dniu zrobiłem pierwszą notatkę w kalendarzyku kieszonkowym; notatkę, która - wiedziałem to już wówczas - pomoże mi później do odtworzenia obrazów i zdarzeń lecących jak lawina i jak lawina porywających mnie z sobą. Od owego dnia upłynęły trzy lata i trzy miesiące, zanim ukończyłem pisanie. Żadnej z moich książek nie pisałem tak długo i z takimi przerwami, żadna z nich bowiem nie powstała podczas wojny... Żądło Genowefy" jest opowieścią prawdziwą. Nie chcę przez to powiedzieć, że doznałem wszystkich przygód dotyczących "porucznika Herberta". Ale te przygody i przeżycia są prawdziwe. Niektóre z nich przeżyłem sam istotnie; inne przeżyli moi koledzy, od których otrzymywałem bezpośrednie ustne relacje; jeszcze inne zaczerpnięte są z kronik polskich dywizjonów lotniczych w Wielkiej Brytanii. Nie chciałbym, by ktokolwiek z lotników mógł przypuszczać, że sobie przypisuję wszystkie loty i czyny, w których bierze udział "porucznik Herbert". Dlatego ci, którzy odnajdą w tej postaci siebie lub innych kolegów, niech wiedzą, że nie tylko ja sam jestem tutaj "Herbertem". Prawie wszystkie inne nazwiska bohaterów tej książki też są zmienione. Wreszcie - "Genowefa". Nie przypominam sobie, bym widział gdziekolwiek samolot tak nazwany. Dałem mu takie imię, ponieważ po raz pierwszy leciałem na Wellingtonie oznaczonym literą G. To nie był nawet lot bojowy - nie: po prostu krótki przelot z jednego lotniska na drugie. Ale ten przelot odbyłem w towarzystwie "Górala", mego przyjaciela i byłego ucznie, któremu wiele miejsca w tej książce poświęciłem.

Rok 2278. Pracownik światowej Komisji Kontroli Maksym Kammerer otrzymuje zadanie odnalezienia Lwa Abałkina, zwiadowcy planetarnego, który w niewyjaśnionych okolicznościach opuścił swoją ostatnią placówkę, powrócił na ziemię i nie zgłosiwszy się w centrali - zaginął. Prowadząc poszukiwania, Kammerer wciąż napotyka mur tajemnicy, otaczający postać i historię życia Abałkina. Dopiero w Muzeum Kultur Pozaziemskich, w sektorze obiektów niewiadomego przeznaczenia, dojdzie do dramatycznego spotkania bohaterów...

Rosyjska fantastyka na bardzo dobrym poziomie.Polecam!