Praca poświęcona największej bitwie kampanii wrześniowej 1939 roku, w której połączone siły armii Poznań i Pomorze przez wiele dni powstrzymywały natarcie jednostek niemieckiej 8 armii i części 4 i 10 armii. Z okładki: Jak spod ziemi wyrastały polskie tyraliery piechoty. Ruszyły ku Bzurze. Bataliony i pułki armii wielkopolskiej szły do ataku doliną równą jak stół. Zaskoczony przeciwnik cofał się, ale nie rezygnował z oporu. Spłynęła krwią Bzura i zorane armatnimi pociskami nadrzeczne łąki i pola. Natarcie ruszyło naprzód. Rozgorzały walki szczególnie zacięte o Łęczycę, Górę św. Małgorzaty, Piątek i Sobotę. [opis wg lubimyczytac.pl].

Kilka miesięcy poprzedzających wybuch drugiej wojny światowej, kilkanascie dni walk między Notecią, a Bzurą oraz lata pobytu w oflagach, Hadamarze i Murnau, składają się na wspomnienia zmobilizowanego 30 marca 1939 roku do służby czynnej podporucznika rezerwy 26 pułku artylerii lekkiej. Autor za pomocą barwnych i sugestywnych obrazów, na szarym tle ówczesnego życia, ukazuje dzień powszedni zmobilizowanej jednostki, jej przygotowania do przyszłych działań, stan gotowości bojowej oraz rozstrzygnięte na niewielkim skrawku ziemi losy wojenne. Czas niewoli to nie tylko wyczekiwanie i "choroba drutów," ale przede wszystkim twórcza praca i nauka z myślą o tym, by zaowocowały one w wolnej ojczyźnie. Bogactwo obserwacji, trafność spostrzeżeń, różnorodność plastycznie nakreślonych sylwetek ludzkich oraz lekki, pełen swoistego humoru tok narracji stawiają wspomnienia Pawła Wiktorskiego w rzędzie literackich dokumentów lat wojny. [opis wg okł.

Operacja "Falaise" była finalnym aktem bitwy w Normandii, pierwszej wielkiej bitwy na zachodnim teatrze działań wojennych, toczonej od 8 do 21 sierpnia 1944 r. przez siły zbrojne aliantów przeciwko niemieckiej grupie Armii ""B". Z operacyjnego i taktycznego punktu widzenia wybitną rolę w tych walkach odegrała 1 Dywizja Pancerna. Najbardziej godna pamięci jest trzecia faza operacji. Do ostatecznego zamknięcia drogi odwrotu niemieckiego wyznaczono pierwotnie aż dwa korpusy Sprzymierzonych. W rezultacie pomiędzy Falaise o Argenton miała stanąć zapora zbudowana z ośmiu dywizji oraz wojsk korpuśnych. A tymczasem operacyjną rolę owej zamierzonej zapory odegrała ostatecznie pojedyncza dywizja polska. Zamiast dwóch korpusów! Źródło opisu lubimyczytac.pl.

Wspomnieniami, które oddaję w ręce Czytelnika, pragnę powrócić raz jeszcze do niektórych fragmentów przebytej żołnierskiej drogi podczas ostatniej wojny światowej. Głównym źródłem mojej pamięci przy pisaniu kartek tej książki były przede wszystkim własne notatki, robione niegdyś „na gorąco", a także rozmowy z uczestnikami opisywanych wydarzeń. Najwięcej miejsca w całej pracy poświęciłem pobytowi w Legii Oficerskiej, Tobrukowi, El-Ghazali, Monte Cassino i Chienti. Koncentrując się na najbardziej interesujących, posiadających nie tylko osobistą wymowę, epizodach mojej służby oraz związanych z nią przeżyciach, obserwacjach i do¬świadczeniach, chciałem opowiedzieć najwierniej o znanych mi z autopsji wydarzeniach, jakie miały miejsce przed z górą trzydziestoma laty. Niełatwa .mimo wszystko była sprawa powrotu odczuciami i refleksją do tamtych dni, przypomnienia rozmów, opinii i sądów dawnych towarzyszy broni oraz przyjaciół, którzy związali swój żołnierski los z Samodzielną Brygadą Strzelców Karpackich, a potem z 2 Korpusem Polskim. Wspomnienia moje nie roszczą sobie pretensji do miana kroniki czy historii 4 kompanii 3 batalionu 3 Dywizji Strzelców Karpackich, kompanii, którą dowodziłem pod Monte Cassino i w czasie walki o przyczółek nad rzeką Chienti. Jest to tylko opowieść o towarzyszach broni, z których wielu przecież niejeden raz szło na oczywistą śmierć. Spisanie tych wspomnień odczuwałem jako swój obowiązek wobec poległych i żyjących jeszcze uczestników przedstawionych działań wojennych. Ten obowiązek starałem się wypełnić jak najsumienniej. Po ukazaniu się mojej książki otrzymałem wiele serdecznych listów i wypowiedzi, a także uwag i informacji, m.in. od historyków wojskowości, autorów prac o tematyce dotyczącej tego samego teatru działań wojennych, mieszkających w kraju i za granicą kolegów i żołnierzy Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich i 3 Dywizji Strzelców Karpackich, a także rodzin tych, co zginęli w walkach w Afryce i we Włoszech, oraz licznych czytelników. Ta obfita korespondencja pozwoliła mi wprowadzić pewne uzupełnienia i uściślić niektóre fakty.

"Walczyli niemal na wszystkich frontach, we wszystkich organizacjach konspiracyjnych. Byli łącznikami i zwiadowcami w oddziałach partyzanckich - nie tylko w Polsce, ale i w Związku Radzieckim, Francji, Jugosławii, Słowacji. Uczestniczyli w Powstaniu Warszawskim, znaleźli się także w szeregach 1 i 2 armii WP oraz jednostkach sojuszniczej Armii Radzieckiej. Ich pasjonujące życiorysy nie kończyły się wraz z zakończeniem wojny. Swą obywatelską dojrzałością i postawą w czasie pokoju sprawili, że nazwa Syn Pułku stała się synonimem zaangażowania społecznego i zawodowych ambicji."