Napisana z humorem i elegancką pikanterią, lekka powieść, rozgrywająca się w orientalnej scenerii. W Londynie, przy herbatce, emerytowana kurtyzana opowiada koleżance o swoim życiu i bujnej erotycznej przeszłości. Jako nastolatka została sprzedana przez rodziców na żonę pewnego starca. Potem trafiła do domu publicznego, a następnie wspinała się po szczeblach kariery kurtyzany, doskonaląc miłosne techniki i nieoczekiwanie znajdując w swym zawodzie coraz więcej przyjemności... W tle świetnie opisane Chiny i barwne orientalne obyczaje.

Z rodu tytanów - wspólny tytuł wznowionej w jednym woluminie trzytomowej powieści biograficznej o Stanisławie Wyspiańskim: 'Upadły anioł', 'Między niebem a piekłem' i 'Wyzwolony'. Powieść obejmuje lata 1887-1907, a więc okres młodości artysty i wieku dojrzałego, zakończony tragiczną, przedwczesną śmiercią. Studia w Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Jana Matejki, pobyt w Paryżu, wielkie osiągnięcia twórcze w malarstwie i literaturze, prace nad projektem restauracji Wawelu, życie rodzinne i ścisłe więzi ze środowiskiem artystycznym ówczesnego Krakowa składają się na treść tej barwnie i żywo napisanej, interesującej książki.

Książka poruszająca wątki społeczno-obyczajowe. Ukazane są w niej nieprawidłowości życia społecznego - korupcja, pijaństwo, przestępczość wśród młodocianych. Cala akcja toczy się w pierwszym półroczu 1980.

"Ziemia obiecana" to książka o Łodzi, rozkwitającym mieście, do którego ze wszech stron ciągnie biedota, by znaleźć tam nową, lepszą przyszłość i pracę. Być może słowo "rozkwitające" nie jest najbardziej na miejscu, gdyż rozkwit kojarzy się z czymś dobrym, pachnącym, zielonym, z wiosną. A Łódź rozkwita brudem, nieszczęściem, nędzą i cwaniactwem. Pustoszeją wsie, marnieje nieuprawiana ziemia, a ludzie, którzy przybyli tu w nadziei na lepsze jutro, stają się "mięsem armatnim" wielkich inwestorów na drodze do ich jeszcze większego, jeszcze mniej potrzebnego bogactwa. Jest tu kilka znamiennych scen, które obrazują stosunek klasy posiadającej do robotników. Praca fabryki nie ustaje, gdy kogoś porywa i przerabia na kotlet mielony wściekła maszyna lub gdy zawala się rusztowanie, dotkliwie raniąc wiele osób. Szybko usuwa się ślady wypadku i pracuje dalej, nie pozwalając sobie na litość i łzy, a nawet na podstawową pomoc potrzebującym. Robotnicy? Przecież setki ich pukają codziennie do bram fabryk, licząc na to, że może tej firmie oddadzą swoje życie i zdrowie w zamian za nędzny, niechroniący od głodu grosz. To nie są ludzie, to środek do osiągnięcia celu, jeszcze jedna maszyna, z którą są właściwie same kłopoty, bo kiedy się zniszczy, to do drzwi pukają żony i dzieci spragnione odszkodowania, psujące dobre samopoczucie. Reymont pokazuje nam też świat obrzydliwie bogatych właścicieli fabryk, którzy pałace wystawiają nawet wtedy, gdy nie mają zamiaru w nich mieszkać. A co! Niech widzą, że mnie stać! Mało jest w nich zwyczajnych, ludzkich uczuć, moralności prawie wcale, inteligencji za grosz. Są to puści, prości, niewykształceni ludzie, którzy nie posiadają żadnych zasad ani wartości, które mogłyby z Łodzi uczynić miejsce zdatne do życia. Owszem, przeznaczają jakąś część swych pieniędzy na działalność filantropijną, ale tylko po to, by innym pokazać, że mają dobre serce, że się dzielą, i żeby mieć święty spokój. Dorobkiewicze, którzy zdobywają i utrzymują majątek szczęśliwym trafem, opłacalnym małżeństwem, cwaniactwem i kombinatorstwem, które jako jedyne wartości są tam w cenie. Na tym tle obserwujemy życie kilkunastu jednostek, które, "wrzucone" w łódzką rzeczywistość, muszą sobie radzić przyjmując jej zasady bądź próbując zachować godność i uczciwość - z różnym, zazwyczaj opłakanym skutkiem. Akcja powieści toczy się w dziewiętnastym wieku. Ale czy cały ten świat jest nam zupełnie obcy? [opis wg biblionetka.pl].

"Ziemia obiecana" to książka o Łodzi, rozkwitającym mieście, do którego ze wszech stron ciągnie biedota, by znaleźć tam nową, lepszą przyszłość i pracę. Być może słowo "rozkwitające" nie jest najbardziej na miejscu, gdyż rozkwit kojarzy się z czymś dobrym, pachnącym, zielonym, z wiosną. A Łódź rozkwita brudem, nieszczęściem, nędzą i cwaniactwem. Pustoszeją wsie, marnieje nieuprawiana ziemia, a ludzie, którzy przybyli tu w nadziei na lepsze jutro, stają się "mięsem armatnim" wielkich inwestorów na drodze do ich jeszcze większego, jeszcze mniej potrzebnego bogactwa. Jest tu kilka znamiennych scen, które obrazują stosunek klasy posiadającej do robotników. Praca fabryki nie ustaje, gdy kogoś porywa i przerabia na kotlet mielony wściekła maszyna lub gdy zawala się rusztowanie, dotkliwie raniąc wiele osób. Szybko usuwa się ślady wypadku i pracuje dalej, nie pozwalając sobie na litość i łzy, a nawet na podstawową pomoc potrzebującym. Robotnicy? Przecież setki ich pukają codziennie do bram fabryk, licząc na to, że może tej firmie oddadzą swoje życie i zdrowie w zamian za nędzny, niechroniący od głodu grosz. To nie są ludzie, to środek do osiągnięcia celu, jeszcze jedna maszyna, z którą są właściwie same kłopoty, bo kiedy się zniszczy, to do drzwi pukają żony i dzieci spragnione odszkodowania, psujące dobre samopoczucie. Reymont pokazuje nam też świat obrzydliwie bogatych właścicieli fabryk, którzy pałace wystawiają nawet wtedy, gdy nie mają zamiaru w nich mieszkać. A co! Niech widzą, że mnie stać! Mało jest w nich zwyczajnych, ludzkich uczuć, moralności prawie wcale, inteligencji za grosz. Są to puści, prości, niewykształceni ludzie, którzy nie posiadają żadnych zasad ani wartości, które mogłyby z Łodzi uczynić miejsce zdatne do życia. Owszem, przeznaczają jakąś część swych pieniędzy na działalność filantropijną, ale tylko po to, by innym pokazać, że mają dobre serce, że się dzielą, i żeby mieć święty spokój. Dorobkiewicze, którzy zdobywają i utrzymują majątek szczęśliwym trafem, opłacalnym małżeństwem, cwaniactwem i kombinatorstwem, które jako jedyne wartości są tam w cenie. Na tym tle obserwujemy życie kilkunastu jednostek, które, "wrzucone" w łódzką rzeczywistość, muszą sobie radzić przyjmując jej zasady bądź próbując zachować godność i uczciwość - z różnym, zazwyczaj opłakanym skutkiem. Akcja powieści toczy się w dziewiętnastym wieku. Ale czy cały ten świat jest nam zupełnie obcy? [opis wg biblionetka.pl].

Głównym bohaterem, a zarazem narratorem powieści jest współczesny pisarz polski Aleksander, który nad brzegiem Morza Czarnego wspomina i przekształca w fikcję fabularną swą ubiegłoroczną wędrówkę do bieszczadzkiej Doliny, wiodącą go tropem minionych przeżyć osobistych, dramatycznie skomplikowanych przez konflikt polsko-ukraiński w latach ostatniej wojny.