Złoty Puchar to rodowy skarb księcia Mirmiła, który najchętniej wychylałby z niego miód w każdej wolnej chwili. Niestety, żona skąpi Mirmiłowi tej rozrywki i nie jest to jedyna bolączka władcy grodu. Kury szaleją, bo rozmnożyły się jak króliki, szambelan spiskuje, a w dodatku do Mirmiłowa przybyła banda zbrojnych spod znaku Czarnego Trójkąta. Co prawda szybko zniknęli, ale wraz z nimi przepadły też kury (to jeszcze pół biedy), kilka krów (trochę jednak szkoda) i... Złoty Puchar ! A tego książę Mirmił ścierpieć już nie może. Niezawodni Kajko i Kokosz ruszają więc na poszukiwanie kielicha, by pocieszyć władcę umierającego z rozpaczy. Kajko i Kokosz to najpopularniejsza seria komiksowa autorstwa Janusza Christy (1934-2008). Cykl opowiada o dwóch wojach - dzielnym i rozważnym Kajku oraz żarłocznym i samolubnym Kokoszu, którzy bronią Mirmiłowa przed atakami niecnych Zbójcerzy i przeżywają całą masę zabawnych przygód.

Siedem opowieści przygodowo-historycznych dla dzieci i młodzieży, napisanych przez Lisowską-Niepokólczycką, wprowadza młodego czytelnika w świat przeszłości państwa polskiego, wykorzystując podania, legendy i wiadomości o czasach dawnych. Historia okrutnego króla Popiela, dzieje giermka rycerza Zawiszy, losy Świętosławy, polskiej księżniczki, a potem szwedzkiej królowej czy najazd Tatarów - a wszystko podane archaizującym, lecz nieprzesadnie trudnym stylem. Plus przyjemne oku, ładne ilustracje, wykonane z dbałością o szczegóły.

Wspaniała opowieść o przygodach zwiadowców z partyzantki pod koniec II wojny światowej. Zwiadowcy są zawsze na przedzie polskiej armii i informują swoich dowódców o poczynaniach Niemców. Czarek, Niedźwiedź i ich przyjaciele dostają nowe zadania, które są bardzo trudne i niebezpieczne. W walce o wolność ojczyzny ocierają się o śmierć. Wspaniała lektura, opowiadająca o prawdziwych losach, warto przeczytać.

Opowieść pod tytułem "Żądło Genowefy" zacząłem pisać dnia 4 września 1939 r., bo w tym dniu zrobiłem pierwszą notatkę w kalendarzyku kieszonkowym; notatkę, która - wiedziałem to już wówczas - pomoże mi później do odtworzenia obrazów i zdarzeń lecących jak lawina i jak lawina porywających mnie z sobą. Od owego dnia upłynęły trzy lata i trzy miesiące, zanim ukończyłem pisanie. Żadnej z moich książek nie pisałem tak długo i z takimi przerwami, żadna z nich bowiem nie powstała podczas wojny... Żądło Genowefy" jest opowieścią prawdziwą. Nie chcę przez to powiedzieć, że doznałem wszystkich przygód dotyczących "porucznika Herberta". Ale te przygody i przeżycia są prawdziwe. Niektóre z nich przeżyłem sam istotnie; inne przeżyli moi koledzy, od których otrzymywałem bezpośrednie ustne relacje; jeszcze inne zaczerpnięte są z kronik polskich dywizjonów lotniczych w Wielkiej Brytanii. Nie chciałbym, by ktokolwiek z lotników mógł przypuszczać, że sobie przypisuję wszystkie loty i czyny, w których bierze udział "porucznik Herbert". Dlatego ci, którzy odnajdą w tej postaci siebie lub innych kolegów, niech wiedzą, że nie tylko ja sam jestem tutaj "Herbertem". Prawie wszystkie inne nazwiska bohaterów tej książki też są zmienione. Wreszcie - "Genowefa". Nie przypominam sobie, bym widział gdziekolwiek samolot tak nazwany. Dałem mu takie imię, ponieważ po raz pierwszy leciałem na Wellingtonie oznaczonym literą G. To nie był nawet lot bojowy - nie: po prostu krótki przelot z jednego lotniska na drugie. Ale ten przelot odbyłem w towarzystwie "Górala", mego przyjaciela i byłego ucznie, któremu wiele miejsca w tej książce poświęciłem.

Wyszedł żuczek na słoneczko, W zielonym płaszczyku. Nie bierzże mnie za skrzydełka, Miły mój chłopczyku.