Staś i Nel – dzieci inżynierów budujących Kanał Sueski – zostają porwani. Dzięki sprytowi i odwadze Stasia, udaje im się uciec. Przed nimi długa i trudna wędrówka po pustynnych bezdrożach. Będą musieli zmierzyć się z własnym strachem i dziką afrykańską przyrodą. Przeżyją dramatyczną walkę z febrą i spotkanie z groźnymi tubylcami. Czy Staś ochroni Nel przed dalszym niebezpieczeństwem? Kto udzieli im pomocy? Czy uda im się odnaleźć drogę do domu? ...

W powieści "Za Sasów" przeciwstawieni zostają Augustowi inni monarchowie: opanowany, powściągliwy w słowach i gestach, w wyrażaniu uczuć, skoncentrowany, skupiony, błęboko skrywający swoje myśli car Rosji Piotr I; surowy, dynamiczny, pełen żołnierskich i rycerskich cnót młodociany król szwedzki Karol XII, który swoją abnegację, swoją niedbałość o wygody posuwa do tego, że sypia w butach żołnierskich po kilka dni, chodzi w zniszczonej żołnierskiej kurcie, żyje po spartańsku. I wreszcie - "statysta" i "filozof" - zupełnie pozbawiony władczych ambicji (tak go przynajmniej przedstawia Kraszewski) Stanisław Leszczyński.

"Ziemia obiecana" to książka o Łodzi, rozkwitającym mieście, do którego ze wszech stron ciągnie biedota, by znaleźć tam nową, lepszą przyszłość i pracę. Być może słowo "rozkwitające" nie jest najbardziej na miejscu, gdyż rozkwit kojarzy się z czymś dobrym, pachnącym, zielonym, z wiosną. A Łódź rozkwita brudem, nieszczęściem, nędzą i cwaniactwem. Pustoszeją wsie, marnieje nieuprawiana ziemia, a ludzie, którzy przybyli tu w nadziei na lepsze jutro, stają się "mięsem armatnim" wielkich inwestorów na drodze do ich jeszcze większego, jeszcze mniej potrzebnego bogactwa. Jest tu kilka znamiennych scen, które obrazują stosunek klasy posiadającej do robotników. Praca fabryki nie ustaje, gdy kogoś porywa i przerabia na kotlet mielony wściekła maszyna lub gdy zawala się rusztowanie, dotkliwie raniąc wiele osób. Szybko usuwa się ślady wypadku i pracuje dalej, nie pozwalając sobie na litość i łzy, a nawet na podstawową pomoc potrzebującym. Robotnicy? Przecież setki ich pukają codziennie do bram fabryk, licząc na to, że może tej firmie oddadzą swoje życie i zdrowie w zamian za nędzny, niechroniący od głodu grosz. To nie są ludzie, to środek do osiągnięcia celu, jeszcze jedna maszyna, z którą są właściwie same kłopoty, bo kiedy się zniszczy, to do drzwi pukają żony i dzieci spragnione odszkodowania, psujące dobre samopoczucie. Reymont pokazuje nam też świat obrzydliwie bogatych właścicieli fabryk, którzy pałace wystawiają nawet wtedy, gdy nie mają zamiaru w nich mieszkać. A co! Niech widzą, że mnie stać! Mało jest w nich zwyczajnych, ludzkich uczuć, moralności prawie wcale, inteligencji za grosz. Są to puści, prości, niewykształceni ludzie, którzy nie posiadają żadnych zasad ani wartości, które mogłyby z Łodzi uczynić miejsce zdatne do życia. Owszem, przeznaczają jakąś część swych pieniędzy na działalność filantropijną, ale tylko po to, by innym pokazać, że mają dobre serce, że się dzielą, i żeby mieć święty spokój. Dorobkiewicze, którzy zdobywają i utrzymują majątek szczęśliwym trafem, opłacalnym małżeństwem, cwaniactwem i kombinatorstwem, które jako jedyne wartości są tam w cenie. Na tym tle obserwujemy życie kilkunastu jednostek, które, "wrzucone" w łódzką rzeczywistość, muszą sobie radzić przyjmując jej zasady bądź próbując zachować godność i uczciwość - z różnym, zazwyczaj opłakanym skutkiem. Akcja powieści toczy się w dziewiętnastym wieku. Ale czy cały ten świat jest nam zupełnie obcy? [opis wg biblionetka.pl].

Łódź, lata osiemdziesiąte XIX wieku. Trzej przyjaciele – polski szlachcic Karol Borowiecki, Maks Baum, syn niemieckiego fabrykanta, oraz Żyd, Moryc Welt – próbują odnieść sukces w świecie rozkwitających jak ryby po deszczu, fabryk. Każdym z nich kierują inne pobudki, każdy kieruje się innymi wartościami. Czy ich życiowe wybory okażą się trafne? Reymont w Ziemi Obiecanej kreśli wielowymiarową panoramę przemysłowego miasta, jakim w drugiej połowie XIX wieku była dynamicznie rozwijająca się Łódź. Przesycona autentyzmem atmosfera, drapieżna codzienność, barwne tło obyczajowe – oto atuty tej powieści. Ziemia Obiecana była dwukrotnie filmowana.

"Ziemia obiecana" to książka o Łodzi, rozkwitającym mieście, do którego ze wszech stron ciągnie biedota, by znaleźć tam nową, lepszą przyszłość i pracę. Być może słowo "rozkwitające" nie jest najbardziej na miejscu, gdyż rozkwit kojarzy się z czymś dobrym, pachnącym, zielonym, z wiosną. A Łódź rozkwita brudem, nieszczęściem, nędzą i cwaniactwem. Pustoszeją wsie, marnieje nieuprawiana ziemia, a ludzie, którzy przybyli tu w nadziei na lepsze jutro, stają się "mięsem armatnim" wielkich inwestorów na drodze do ich jeszcze większego, jeszcze mniej potrzebnego bogactwa. Jest tu kilka znamiennych scen, które obrazują stosunek klasy posiadającej do robotników. Praca fabryki nie ustaje, gdy kogoś porywa i przerabia na kotlet mielony wściekła maszyna lub gdy zawala się rusztowanie, dotkliwie raniąc wiele osób. Szybko usuwa się ślady wypadku i pracuje dalej, nie pozwalając sobie na litość i łzy, a nawet na podstawową pomoc potrzebującym. Robotnicy? Przecież setki ich pukają codziennie do bram fabryk, licząc na to, że może tej firmie oddadzą swoje życie i zdrowie w zamian za nędzny, niechroniący od głodu grosz. To nie są ludzie, to środek do osiągnięcia celu, jeszcze jedna maszyna, z którą są właściwie same kłopoty, bo kiedy się zniszczy, to do drzwi pukają żony i dzieci spragnione odszkodowania, psujące dobre samopoczucie. Reymont pokazuje nam też świat obrzydliwie bogatych właścicieli fabryk, którzy pałace wystawiają nawet wtedy, gdy nie mają zamiaru w nich mieszkać. A co! Niech widzą, że mnie stać! Mało jest w nich zwyczajnych, ludzkich uczuć, moralności prawie wcale, inteligencji za grosz. Są to puści, prości, niewykształceni ludzie, którzy nie posiadają żadnych zasad ani wartości, które mogłyby z Łodzi uczynić miejsce zdatne do życia. Owszem, przeznaczają jakąś część swych pieniędzy na działalność filantropijną, ale tylko po to, by innym pokazać, że mają dobre serce, że się dzielą, i żeby mieć święty spokój. Dorobkiewicze, którzy zdobywają i utrzymują majątek szczęśliwym trafem, opłacalnym małżeństwem, cwaniactwem i kombinatorstwem, które jako jedyne wartości są tam w cenie. Na tym tle obserwujemy życie kilkunastu jednostek, które, "wrzucone" w łódzką rzeczywistość, muszą sobie radzić przyjmując jej zasady bądź próbując zachować godność i uczciwość - z różnym, zazwyczaj opłakanym skutkiem. Akcja powieści toczy się w dziewiętnastym wieku. Ale czy cały ten świat jest nam zupełnie obcy? [opis wg biblionetka.pl].

Łódź, lata osiemdziesiąte XIX wieku. Trzej przyjaciele – polski szlachcic Karol Borowiecki, Maks Baum, syn niemieckiego fabrykanta, oraz Żyd, Moryc Welt – próbują odnieść sukces w świecie rozkwitających jak ryby po deszczu, fabryk. Każdym z nich kierują inne pobudki, każdy kieruje się innymi wartościami. Czy ich życiowe wybory okażą się trafne? Reymont w Ziemi Obiecanej kreśli wielowymiarową panoramę przemysłowego miasta, jakim w drugiej połowie XIX wieku była dynamicznie rozwijająca się Łódź. Przesycona autentyzmem atmosfera, drapieżna codzienność, barwne tło obyczajowe – oto atuty tej powieści. Ziemia Obiecana była dwukrotnie filmowana.